1 WILEŃSKA BRYGADA AK JURANDA. RELACJE ŻOŁNIERZY, WSPOMNIENIA DOWÓDCÓW Malinowski Leszek Jan

UŁANI KARPACCY. ZARYS HISTORII PUŁKU Jan Bielatowicz

Pułk Ułanów Karpackich – oddział kawalerii i kawalerii pancernej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Początkowo pułk był formacją konną, a następnie zmotoryzowaną o charakterze oddziału rozpoznawczego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, która w brytyjskiej organizacji występowała jako grupa brygadowa . W listopadzie 1942 roku jednostka została przeformowana w pułk samochodów pancernych będący organicznym oddziałem rozpoznawczym 3 Dywizji Strzelców Karpackich. W maju 1943 roku jednostka została oddziałem rozpoznawczym Armii Polskiej na Wschodzie, a w lipcu tego roku - 2 Korpusu Polskiego, zachowując dotychczasową organizację według etatu pułku samochodów pancernych. Latem 1945 roku jednostka została przeformowana w pułk pancerny, pełniący rolę oddziału rozpoznawczego 2 Dywizji Pancernej, uzbrojonego w czołgi M4 Sherman. Pułk został rozformowany w lipcu 1948.

Nieprzyjaciel miał na tym odcinku kolosalną przewagę wysokości. Linia własna przebiegała po wzniesieniach liczących najwyżej 300 m, podczas gdy Niemcy obsadzili masywy górskie od 500-1669 m.

Mieli też doskonały wgląd nie tylko w pozycje położone u stóp tych wzgórz, ale na całą dolinę, którą szły drogi zaopatrzenia z wąwozu Inferno – fragment książki

Dane techniczne: Autor:Jan Bielatowicz, Oprawa miękka , Rok wydania: 2016, Stron: 568 wymiary(mm): 145x205

WSPOMNIENIA WOJENNE LOTNIKA Willmann Wiktor

Ze wspomnień polskiego lotnika w armii austro-węgierskiej na podniebnych frontach 1 wojny światowej.

Chwilowo zajmowaliśmy lotnisko w pobliżu małego miasteczka Pordenone. Pewnego dnia podczas śniadania w kasynie rozległ się przytłumiony, a przeciągły sygnał polowego telefonu. Jeden z nas podszedł do aparatu. Rozmowy umilkły - wszystkich ogarnęło zaciekawienie. Twarz kolegi, odbierającego fonogram, ożywiła się; słuchał uważnie, poprosił o powtórzenie nazwy jakiejś miejscowości, po czym rzucił słuchawkę i zwrócił się z meldunkiem do naszego dowódcy: "Panie kapitanie, komendant placu w P. zawiadamia, że na wschód od Pordenone został zestrzelony przez landszturmistów niemieckich płatowiec nieprzyjacielski, który leży przy samej szosie do Casarsa". (...)

fragment książki

Dane techniczne: Autor:Willmann Wiktor, Oprawa miękka , Rok wydania: 2014, Stron: 186 wymiary(mm): 125x195

WYKLĘTY WIELKOPOLANIN. WSPOMNIENIA ŻOŁNIERZA PUŁKU NSZ SIKORA NIE TYLKO Z POWSTANIA WARSZAWSKIEGO Jan Zygzak Podhorski

5 sierpnia 1944 r. (sobota)

Przed południem nastąpił atak Niemców (trzy czołgi i żandarmeria) od Nowego Światu, w którym ludność cywilna była pędzona przed czołgami. Kapral „Szczapa” z pułku (Waldemar Jakimowicz odznaczony KW) podpalił czołg. Istotną rolę odegrał karabin maszynowy Dreyse Oddziału Specjalnego „Zawady” ustawiony w oficynie domu przy Świętokrzyskiej 17. W walce uczestniczyła też grupa żołnierzy „Genowefy” z ruin po parzystej stronie Świętokrzyskiej.

Zginęli Niemcy, ale też sporo cywilów. Po odparciu ataku żołnierze wzięli udział w pogrzebie kpt. „Marabuta” dowódcy kompanii „Genowefa”.

Widząc sukcesy sąsiednich oddziałów, kpt. „Mandaryn” (Kazimierz Wojtczak) – bez wiedzy przełożonych, bez uzgodnienia z dowódcą pułku i bez rozpoznania przedpola, jakim był otwarty dziedziniec podwórza MSW – wydał fatalny rozkaz ataku na Komendę Policji.

Atakujący mieli przebiec przez wyłom od Świętokrzyskiej, przez dziedziniec z kilkoma drzewami, i sforsować ścianę posesji Krakowskie Przedmieście 1 (oficyna Komendy) i z innymi grupami zaatakować siedzibę policji.

Ściana atakowanego budynku, pokryta bluszczem, miała ukryte strzelnice, których z powodu niedbalstwa dowodzącego nie rozpoznano. Atak miał krwawy finał. Ostrzał ze strzelnic w ścianie bluszczowej nie dotknął jedynie dyrygującego z okna kpt. „Mandaryna”. Przebieg ataku opisał jego uczestnik kpr. pchor. „Olszewski” (Zbigniew Wicentowicz):

„Por. Mandaryn dał hasło do przeciwnatarcia na Komendę. Rozkazał mi, podchorążemu, wziąć kilku ludzi i przez dziedziniec nacierać na Komendę. Mylnie myślałem, że natarcie prowadzone będzie także z innego kierunku, od strony Czackiego 14 i 16. Wbiegłem na dziedziniec pierwszy, a innych chętnych odliczano za mną. Pierwszy skok za niedużą kupę cegieł. Drugi – za grube drzewo, jedno z dwóch lub trzech stojących na dziedzińcu. Odwróciłem się i wołałem do podążających za mną, by się kryli. Zaczął się ostrzał od przeciwległej ściany porośniętej winem i z widocznych powyżej otworów strzelniczych. Nie od razu zorientowaliśmy się, że na wystającej spoza Komendy wieży kościoła jest stanowisko ckm. Pobiegłem, kulejąc, do bramki w ogrodzeniu. Z muru pryskały na mnie odłamki cegieł odłupywane ostrzałem maszynowym. Chwyt lewą ręką za brzeg furtki przerzucił mnie przez nią w martwe pole za murem”.

[fragment książki]

Dane techniczne: Autor:Jan Zygzak Podhorski Oprawa miękka , Rok wydania: 2017, Stron: 414, wymiary(mm): 145x205

DZIKA DYWIZJA. WSPOMNIENIA 1918-1922 Stefan Brzeszczyński

Wspomnienia żołnierza polskiego u boku legendarnego generała Żeligowskiego, w baterii na szlaku bojowym od Odessy do Wilna.

W Noworosyjsku oddział ten przemianowano na 4 Dywizję Strzelców II Korpusu i dowództwo nad nią objął gen. Lucjan Żeligowski. Zwano ją powszechnie "Dziką Dywizją". Dlaczego? - trudno dociec. Może dlatego, że składała się głównie z jednostek najbardziej przedsiębiorczych, awanturniczych, butnych, samowolnych, żołnierzy, którzy z dumą nazywali siebie, szczególnie w kawalerii hołoworezami, ot coś w rodzaju starodawnej Siczy Zaporoskiej, może dlatego, że tak uzbrojenie, jak i konie, uprząż, rzędy końskie musieli zdobywać na bolszewikach, walcząc dziko i zaciekle o każdy karabin czy siodło, bo dobrowolnie niechętnie je oddawali, może wreszcie dlatego, że nie śmierdząc groszem, byli przeważnie nie strzyżeni i nie goleni, w wyszarzałych rosyjskich mundurach, tylko z polskim orzełkiem na czapce... Niemal do każdego oddziału dywizji można było odnieść zwrotkę z Powrotu taty Mickiewicza: Brody ich długie kręcone wąsiska, wzrok dziki, suknia plugawa... Dzicy z wyglądu i dzicy w boju, ale towarzysze o złotych sercach!

Fragment książki

Dane techniczne: Autor:Stefan Brzeszczyński Oprawa twarda , Rok wydania: 2017, Stron: 316, wymiary(mm): 145x210

BATALION MIOTŁA. W DYWERSJI, SABOTAŻU I POWSTANIU WARSZAWSKIM Leszek Ksawery Niżyński

Wymiatali Warszawę z renegatów i hitlerowskich agentów. Na rodzimych zdrajcach i konfidentach wykonali kilkadziesiąt wyroków.

„Po przybyciu poszczególnych oddziałów batalionu „Miotła” na punkt koncentracyjny na Woli 1 sierpnia, zgromadzeni żołnierze rozpoczęli walkę o zablokowany przez Niemców Monopol Tytoniowy. Kpt. „Niebora” zwołał wieczorem 1 sierpnia naradę z dowódcami wszystkich oddziałów „Miotły”, na której podjęte zostały decyzje o ataku na Monopol Tytoniowy...” – fragment książki.

Dane techniczne: Autor:Leszek Ksawery Niżyński, Oprawa miękka , Rok wydania: 2014, Stron: 596, wymiary(mm): 140x200

OSTATNIA EPOPEJA. KAWALERIA POLSKA W WOJNIE Z BOLSZEWIKAMI W 1920 Machalski Tadeusz

KAWALERIA POLSKA W WOJNIE Z BOLSZEWIKAMI W 1920

Po krótkim czasie natknięto się na chałupki. Była to kolonia Aleksandria, położona niedaleko od traktu Żurominek - Mława. Bolszewików nikt nie widział. Wszyscy odetchnęli z ulgą. Czym prędzej wzięto się do pojenia i obrokowania koni i przyrządzenia naprędce jakiegoś posiłku. Mgła, ogrzana promieniami wschodzącego słońca, zaczęła powoli unosić się i rozwiewać...

Fragment książki

Dane techniczne: Autor:Machalski Tadeusz, Oprawa miękka , Rok wydania: 2014, Stron: 360, wymiary(mm): 140x205

JASTRZĘBIACY. HISTORIA ODDZIAŁU I BATALIONU POR. „JASTRZĘBIA” Z 27. WOŁYŃSKIEJ DYWIZJI PIECHOTY AK Leon Karłowicz

HISTORIA ODDZIAŁU I BATALIONU POR. „JASTRZĘBIA” Z 27. WOŁYŃSKIEJ DYWIZJI PIECHOTY AK

Tymczasem mordy nadal nie ustawały. Codziennie niemal dochodziły z różnych stron ponure wieści o zagładzie kolejnych polskich wsi i osiedli. Por. „Jastrząb” postanowił ewakuować do Zasmyk mieszkańców Bud Ossowskich, wśród których spędził sporo czasu przed odejściem do Kowla. Z grupą swych żołnierzy udał się tam pod osłona nocy i zaproponował ludności zabieranie wszystkiego co możliwe na fury i wyjazd z zagrożonej wsi.

(fragment książki)

Dane techniczne: Autor:Leon Karłowicz, Oprawa miękka , Rok wydania: 2013, Stron: 300, wymiary(mm): 140x205

CZAS WYKLĘTYCH. PRZECIWKO SOWIECKIEMU ZNIEWOLENIU Dionizy Garbacz

Nie wiadomo, ilu ich było, ale trzymali w szachu uzbrojoną bezpiekę do późnych lat pięćdziesiątych. Słuch miał o nich zaginąć na zawsze. Przetrwali w ludzkiej pamięci. Wielu z nich za ideę wolnego państwa oddało życie. W dużej części nie mają nawet grobów. Dlatego każde o nich wspomnienie jest dziś tak cenne – przekonuje autor książki. Dionizy Garbacz jest stalowowolaninem, książka ukazała się dzięki finansowemu wsparciu miasta Stalowa Wola, więc traktuje o antykomunistycznym podziemiu z rejonu dzisiejszego północnego Podkarpacia; od Leżajska, przez Nisko po Stalową Wolę. W rejonie tym toczyły się regularne bitwy z NKWD, a potem krwawe potyczki z rodzimą bezpieką. Dnia 6 maja 1945 r. sołdaci z Armii Czerwonej rzucili się w pościg za dezerterami z LWP, którzy uciekli do „leśnych”. Trzy oddziały Narodowej Organizacji Wojskowej zatrzymały sowiecki pościg pod Kuryłówką. Żołnierze „Majki” (Stanisław Pelczar), „Wołyniaka” (Józef Zadzierski) i „Radwana” (Bronisław Gliniak) wzięły w kleszcze uzbrojonych w tankietki czerwonoarmistów.

Obławę w Lasach Janowskich na grupę Adama Kusza "Garbatego" przeprowadziło wojsko KBW przy udziale UB. Obława zaczęła się o piątej rano 19 sierpnia 1950 r. Trwała w sumie cztery dni. W jej wyniku zostali zabici dowódca oddziału partyzanckiego Adam Kusz "Garbaty", Władysław Ożga "Bór", Andrzej Dziura "Stach", "Stryj" Wiktor Pudełko "Wiktor", Stanisław Bielecki "Kazik". W Zarzeczu w zasadzce przygotowanej przez UB w domu Marutów 20 sierpnia został ciężko ranny zastępca Kusza Tadeusz Haliniak "Opium", który następnego dnia zmarł w szpitalu w Nisku.

Jak podaje raport UB, w czasie obławy KBW poniosło następujące straty: trzech żołnierzy ciężko rannych (zmarli), siedmiu rannych, w tym jeden oficer. W tym samym raporcie napisano: Brak dyscypliny ognia, co mogło powodować, że ranni żołnierze mogli być od swoich.

W 1952 r. zginęli następni towarzysze walki Kiszki: w kwietniu Stanisław Łukasz "Marciniak" w Wólce Ratajskiej, Józef Kłyś "Rejonowy" 13 listopada we wsi Piłatka. W 1953 r. Kiszka postanowił ukrywać się w lesie.

Jak relacjonował po latach:

Bunkier zbudowałem w gęstym lesie między Hutą Krzeszowską a wioską Ciosmy, na małym wzgórzu porośniętym sosnami i świerkami. Zrobiłem go przy pomocy dwóch pewnych ludzi. Oni już nie żyją. Najpierw przygotowaliśmy materiał: bale świerkowe, papę. W nocy wykopaliśmy dół. Powała została zrobiona z bali, na nie położona papa, żeby nie przemakało. Na bunkrze posadziłem świerki. Wchodziło się przez otwieraną od wewnątrz klapę, na której rósł mech, tak że nic nie było widać. Do środka schodziło się po schodkach. W bunkrze można było stać, miał ze dwa metry wysokości. Z deszczułek zrobiłem dwa wywietrzniki na wywiew i nawiew, żeby przepływało świeże powietrze: było więc czym oddychać i mogła się palić lampa naftowa. Wywietrzniki były dobrze zamaskowane, pod pniem drzewa, nie było ich widać. W środku była studzienka, z półtora metra głęboka, wykopana w ziemi i obłożona deszczułkami. Gromadziła się w niej woda, którą gotowałem. Miałem maszynkę spirytusową i zawsze zapas paliwa do niej. Ubikacja to była beczułka żelazna z pokrywą. Opróżniałem ją, jak była odwilż. Miałem łóżko do spania i pierzynę do przykrycia. Były półki na ścianach i wieszaki z rogów koziołków. Miałem zapasy jedzenia na zimę. Zamykałem się w bunkrze i z niego nie wychodziłem, żeby nie zostawiać śladów na śniegu.

Żył w lesie przez całe lata, bezpieka jednak o nim pamiętała. I udało się jej natrafić na ślad kryjówki Kiszki. Oto fragment raportu z ujęcia Andrzeja Kiszki:

Dnia 30 XII 1961 r. grupa operacyjna złożona z funkcjonariuszy MO penetrowała las państwowy Nadleśnictwa Huty Krzeszowskiej w celu odnalezienia miejsca ukrywania się Andrzeja Kiszki. Terenem przeszukania objęto dwa wzgórza. Po dwu i półgodzinnym poszukiwaniu, o godz. 17,10 natrafiono na bunkier, na jednym z wzgórz przyległym do łąk położonych nad rzeka Bicz. W czasie odkopywani zauważono, że dekiel zakrywający wejście do bunkra, niezauważony przedtem ze względu na zamaskowanie, podniósł się do góry i z otworu wychyliła się głowa mężczyzny usiłującego wyjść z bunkra. W tym czasie funkcjonariusze MO chwycili go za ręce i wyciągnęli na zewnątrz. Jednocześnie obezwładnili i rozbroili z posiadanej broni Zatrzymany usiłować wyrwać się trzymającym go funkcjonariuszom MO. Uspokoił się dopiero po założeniu kajdanek. Mężczyzna zapytany o personalia wyjaśnił, że nazywa się Andrzej Kiszka, s. Jana.

Po ujęciu jeden z milicjantów pocieszył Kiszkę: Kiszka, nie bój się, teraz nie wywożą na Sybir.

Andrzej Kiszka stanął przed sądem PRL. Skazano go na dożywotnie więzienie. Potem w wyniku amnestii wyrok łagodzono, z więzienia wyszedł w 1971 r. Osiedlił się w Szczecińskiem.

(fragmenty książki)

Dane techniczne: Autor:Dionizy Garbacz, Oprawa miękka, Rok wydania: 2017, Stron: 366, wymiary(mm): 140x205

W BURZY DZIEJOWEJ. WSPOMNIENIA DOWÓDCÓW ODDZIAŁU PARTYZANCKIEGO „BURZA” AK 1939-1945 Burza-Karliński Stanisław

Lubiłem akcje podstępne i tym razem chciałem użyć do tego celu Ślązaków z samochodami. To wyglądałoby bardziej naturalnie i byłoby bezpieczniejsze. Niestety, ich udział nie był pewny. Było jeszcze widno, gdy wysłałem po Ślązaków wozem taborowym „Toma” – Józefa Lubaszko i dwóch innych. Drużyna gospodarcza i konie pozostały w Sadym Krzu, a ja z oddziałem pod osłoną lasu podciągnąłem na pozycję wyjściową do cmentarza, gdzie był wyznaczony punkt zborny i sanitarny. Tam wyznaczyłem zadania dla drużyn i broni maszynowej.

(fragment książki)

Dane techniczne: Autor:Burza-Karliński Stanisław, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 346, wymiary(mm): 140x205

ŚLADAMI GĄSIENIC 1. DYWIZJI PANCERNEJ Marowski Jan

Przegrana kampania 1939 roku pchnęła wielu Polaków na drogi poszukiwania winnych tego błyskawicznego i brutalnego rozwiania snów o mocarstwowości, gotowości i sile. Okazało się, że byliśmy tylko zwarci głównie w nieszczęściu i w tych zwartych szeregach stawialiśmy czoła wszystkim - bijącym w nas przez długie lata wojny - przeciwnościom losu.

Punkt opatrunkowy podporucznika Markiewicza ulokował się w zameczku, Zameczek był zwyczajną fermą, zbudowaną na zboczu Maczugi i tylko dzięki podmurowaniu fundamentów, wynoszących budowlę z jednej strony pozornie w górę, zyskał tak szumną nazwę.[...] Nagle, bardzo blisko, gwałtowna strzelanina. Ktoś krzyczy Pantery!Opatrywany ranny wali się na ziemię. Z piersi tryska fontanna krwi. Nie żyje.To natarcie niemieckie idzie prosto na punkt opatrunkowy. Chce tą drogą dostać się na Maczugę. Nie zważa na wielkie znaki czerwonego krzyża na sanitarce, nie widzi flag, powiewających na wszystkich wozach, nie zwraca uwagi na tablice ozdobione krzyżami i opaski na rękawach. Sypią się pociski, jak rzęsisty deszcz.[...] Ach wy s syny, czego strzelacie! Czy nie widzicie, że to punkt opatrunkowy... krzyczał, wygrażając pięścią. Ranny w udo, nie dokończył barwnego potoku słów. Już leżał na ziemi kapelan 9 Batalionu, franciszkanin, ksiądz Hupa. Biegnący do niego sanitariusz, starszy strzelec Cichocki, upadł trafiony trzykrotnie. Ksiądz już nie żył. Śmierć była natychmiastowa. Pocisk przebił serce. Pomiędzy sanitariuszami znalazł się niespodziewanie oficer niemiecki. Kapitan. Krzyczał, by zaprzestano ognia, lecz głos jego nikł w trzasku wystrzałów.[...] Idące płynnie natarcie, znajdujące dotychczas na swej drodze tylko bezbronny zespół sanitarny, trafiło na opór. Odezwały się nasze działa. Obydwie Pantery stanęły w ogniu. Trzej poparzeni SS-mani przywlekli się do sanitariuszy, których teraz bez trudu zauważyli.- Hilfe, kameraden zaczęli prosić. Pozbawianą osłony czołgów, niemiecką piechotę siekły bez litości karabiny maszynowe Shermanów. (fragmenty książki)

Fragment książki

Dane techniczne: Autor:Marowski Jan, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 352, wymiary(mm): 140x205

SAMODZIELNA BRYGADA STRZELCÓW KARPACKICH

W poczuciu obowiązku wobec Narodu i Historii, dla złożenia hołdu poległym Kolegom oraz dla pokrzepienia serc żyjących, byli żołnierze Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich zdecydowali wydać w dziesiątą rocznicę powstania brygady tę książkę pamiątkową.

Nieubłagany czas powoduje dalsze rozproszenie się po świecie tych, co przed dziesięciu laty tworzyli brygadę. Wspomnienia ich zacierają się, obrazy znikają z pamięci, giną fotografie i inne pamiątki.

Może więc ta księga pozwoli duchowo łączyć się z rozproszonymi, utrwalić ich wspomnienia i wskrzesić obrazy przeżyć.

„Celem patroli wypadów było wzięcie jeńca, na którego czekało od dłuższego czasu dowództwo twierdzy. Wzięcie jeńca rozkazał na odprawie dnia 25 września dowódca brygady. Pierwszego jeńca wzięli ułani. Przez dwie kolejne noce 11 na 12 z 12 na 13 października 2. szwadron Pułku Ułanów Karpackich pod dowództwem rtm. Smodlibowskiego dokonał wypadów na wysuniętą placówkę nieprzyjaciela „Twin Pimples 89” na zachodnim odcinku nad morzem linii prostej na zachód od 33, niszcząc całą kompanię wroga biorąc do niewoli trzech jeńców, ze stratami własnymi jednego zabitego 23 rannych.”

Fragment książki

Dane techniczne: Autor:zbiorowy, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 384, wymiary(mm): 140x205

WYKONAĆ 4444 WALKI 1 DYWIZJI GRENADIERÓW WE FRANCJI W 1940 ROKU

Do ataku poszedł 1. Szwadron rtm. Pohorockiego. O położeniu poinformował rtm. Pohorockiego kpt. Vesvrottes, zastępca dowódcy baonu, na którego odcinku nastąpiło włamanie. Oficer ten wziął udział w kontrataku. Szwadron wyszedł ze Schweix i początkowo posuwał się pod osłoną niewielkiego grzbietu terenowego oraz tumanów kurzu i dumy, które unosiły się nad polem walki. Gdy szwadron wszedł do lasu, wkrótce został zasypany gwałtownym ogniem broni maszynowej. [] Nastąpił szturm i gwałtowna walka na granaty i białą broń. We wschodniej części lasu Niemcy bronili się w zdobytych francuskich bunkrach. Zostali w nich wybici granatami.

Fragment książki

Dane techniczne: Autor:zbiorowy, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 486, wymiary(mm): 140x205

PRZED ŁUPASZKĄ U KMICICA. WILEŃSZCZYZNA 1943 Grunt-Mejer Zygmunt Mieczysław

Uratowanych z podstępnej sowieckiej likwidacji partyzantów "Kmicica" zebrał pod swoją komendę w 5 Wileńskiej Brygadzie AK Zygmunt Szendzielarz "Łupaszka".

Dane techniczne: Autor:Grunt-Mejer Zygmunt Mieczysław, Oprawa twarda, Rok wydania: 2015, Stron: 332, wymiary(mm): 150x215

CICHY FRONT Aleksander Kunicki Rayski

Wspomnienia szefa komórki wywiadu w oddziale „Osa” – „Kosa-30” KG Kedywu AK i kompanii „Agat” (późniejszy Parasol).

Odpowiadał za rozpracowanie i przygotowanie zamachów na szczególnie szkodliwych funkcjonariuszy policji i administracji niemieckiej m.in. na Kutscherę, Koppego, Weffelsa i Krugera.

Dane techniczne: Autor:Aleksander Kunicki Rayski, Oprawa miękka, Rok wydania: 2015, Stron: 312, wymiary(mm): 140x205

U KMICICA I ŁUPASZKI Szewieliński Wacław

Wspomnienia "Zawiszy" z oddziału "Kmicica" i 5. Wileńskiej Brygady AK legendarnego Zygmunta Szendzielarza Łupaszki.

Dane techniczne: Autor:Szewieliński Wacław, Oprawa twarda, Rok wydania: 2015, Stron: 262, wymiary(mm): 130x210

OKRĘG WILEŃSKI AK W LATACH 1944-1948 Piotr Niwiński

24 lutego dowódca białostockich oddziałów ppor. Lucjan Minkiewicz "Wiktor" wyjechał na Wybrzeże, gdzie w lokalu w Gdańsku-Oliwie spotkał się z mjr. Szendzielarzem. Celem spotkania było uzgodnienie dalszego planu działalności bojowej oddziału "Wiktora". "Łupaszka" najprawdopodobniej potwierdził wtedy swoje ogólne dyrektywy, oparte na rozkazach Komendy Okręgu: walka jako samoobrona, likwidacja konfidentów, zyskiwanie poparcia terenu poprzez uderzenia w sieć komunistyczną, nierozszerzanie stanu oddziału - miał on stanowić tylko kadrę dla przyszłej mobilizacji.

Fragment książki

Dane techniczne: Autor: Piotr Niwiński, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 620, wymiary(mm): 140x205

PIĘĆ LAT NA WOJENNYCH ŚCIEŻKACH Lenczewski Witold

Wspomnienia oficera, który pod dowództwem legendarnego cichociemnego Adolfa Pilcha "Góry", "Doliny" pokonał bitewny szlak zza Niemna do Kampinosu.

Dane techniczne: Autor: Lenczewski Witold, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 244, wymiary(mm): 140x205

ZAGRA-LIN Drzyzga Bernard

Oddział sabotażowo-dywersyjny Organizacji Specjalnych Akcji (Osa, Kosa) utworzony do realizacji zamachów na terenie Niemiec. Nawet Berlin nie uchronił się od odwetu. Bomby wybuchły w Berlinie i Wrocławiu. Polska armia podziemna w 1943 r wywołała wybuchy w stolicy III Rzeszy.

Wiadomość wywołała szok. Cała Komenda Policji Berlina została postawiona na nogi. Dziesiątki agentów i pracowników śledczych rzucono do akcji. Szybkiego ujawnienia sprawców zamachu żądał osobiście Heinrich Himmler. I nic dziwnego: wybuch silnej bomby podłożonej na ruchliwym dworcu berlińskim Friedrichstrasse groźniejsze od materialnych - wywołał skutki psychiczne...

Dane techniczne: Autor: Drzyzga Bernard, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 216, wymiary(mm): 145x205

LISTY Z WOJNY POLSKO-BOLSZEWICKIEJ 1918-1920 Rostworowski Stanisław Jan

Z frontu litewsko-białoruskiego oficera sztabowego gen. Szeptyckiego i Sikorskiego do świeżo poślubionej żony.

Relacje przeplatane listami ze zdobycia Lidy, Wilna, bojów w obronie Brześcia Litewskiego, opinie o dowódcach i podkomendnych.

Dane techniczne: Autor: Rostworowski Stanisław Jan, Oprawa miękka, Rok wydania: 2015, Stron: 490, wymiary(mm): 145x205

DZIKA DYWIZJA. WSPOMNIENIA 1918-1922 Stefan Brzeszczyński

Wspomnienia żołnierza polskiego u boku legendarnego generała Żeligowskiego, w baterii na szlaku bojowym od Odessy do Wilna.

W Noworosyjsku oddział ten przemianowano na 4 Dywizję Strzelców II Korpusu i dowództwo nad nią objął gen. Lucjan Żeligowski. Zwano ją powszechnie "Dziką Dywizją". Dlaczego? - trudno dociec. Może dlatego, że składała się głównie z jednostek najbardziej przedsiębiorczych, awanturniczych, butnych, samowolnych, żołnierzy, którzy z dumą nazywali siebie, szczególnie w kawalerii hołoworezami, ot coś w rodzaju starodawnej Siczy Zaporoskiej, może dlatego, że tak uzbrojenie, jak i konie, uprząż, rzędy końskie musieli zdobywać na bolszewikach, walcząc dziko i zaciekle o każdy karabin czy siodło, bo dobrowolnie niechętnie je oddawali, może wreszcie dlatego, że nie śmierdząc groszem, byli przeważnie nie strzyżeni i nie goleni, w wyszarzałych rosyjskich mundurach, tylko z polskim orzełkiem na czapce... Niemal do każdego oddziału dywizji można było odnieść zwrotkę z Powrotu taty Mickiewicza: Brody ich długie kręcone wąsiska, wzrok dziki, suknia plugawa... Dzicy z wyglądu i dzicy w boju, ale towarzysze o złotych sercach!

Fragment książki

Dane techniczne: Autor:Stefan Brzeszczyński Oprawa miękka , Rok wydania: 2017, Stron: 316, wymiary(mm): 145x205

OD WIEDNIA DO LONDYNU Pragłowski Aleksander

Wspomnienia jednego z najwybitniejszych polskich oficerów dyplomowanych, długoletniego szefa sztabu gen. dyw. Juliusza Rómmla, uczestnika boju pod Komarowem w 1920 roku i obrony Warszawy w 1939 roku.

Nasza 1. Dywizja Jazdy była elitą kawalerii polskiej i składała się z dwóch brygad, każda po trzy pułki, z dywizjonem artylerii konnej. [...] Pierwsze walki z Budionnym stoczyliśmy pod historycznym Beresteczkiem, mieliśmy powodzenie, pomimo że nasze oddziały wchodziły dopiero do boju i przeszkalały się na modłę "rómmlowską`, wedle której trzeba się było bić z większym niż dotychczas uporem. [...] Będąc od dwóch miesięcy szefem sztabu dywizji i w bezustannym kontakcie z Budionnym, znałem dobrze nie tylko zwyczaje walki, ale także rozkazodawstwa w obrębie Konnej Armii. Wiedziałem, że rozkaz zasadniczy dla wszystkich dywizji wychodzi raz na dobę pomiędzy 6.00 a 7.00 godz. wieczorem przez radio. Rozkaz ten wyłapywany codziennie przez nasz podsłuch, bywał natychmiast odszyfrowany (por. Kowalewski), a w pół godziny później leżał w pięknym przekładzie na biurku szefa Wydziału "Wschód`! Niestety nie było sposobu, aby treść jego przekazać w porę do jednostek zainteresowanych. Przed zabudowaniami stał na szosie duży czerwony autobus: wóz dowodzenia dowództwa 8. Armii niemieckiej. Niebawem obskoczyła nas sfora fotografów niemieckiej propagandy wojennej. Żadna gwiazda filmowa nie była tyle razy fotografowana co my dwaj. Kutrzeba i ja zostaliśmy natychmiast puszczeni w obieg po świecie jako namacalny dowód hitlerowskiego tryumfu. [...] Po krótkim wstępie formalnym von Blaskowitz oświadczył nam tonem oficjalnym, że przyjmuje nas do rozmów jedynie na gruncie kapitulacji bezwarunkowej. Widząc, że ten zwrot czyni na nas przykre wrażenie, zdobył się na jego taktowne osłabienie, dodając, że dzielność wojsk polskich broniących Warszawy czyni go skłonnym do przyznania jeńcom warunków honorowych. Z chwilą kiedy drażliwy punkt wstępny został załatwiony, przeszliśmy do omawiania spraw realnych.

Fragmenty książki

Dane techniczne: Autor: Pragłowski Aleksander, oprawa miękka, Rok wydania: 2016, Stron: 452, wymiary(mm): 145x205,