BATALION MIOTŁA. W DYWERSJI, SABOTAŻU I POWSTANIU WARSZAWSKIM Leszek Ksawery Niżyński

UŁANI KARPACCY. ZARYS HISTORII PUŁKU Jan Bielatowicz

Pułk Ułanów Karpackich – oddział kawalerii i kawalerii pancernej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Początkowo pułk był formacją konną, a następnie zmotoryzowaną o charakterze oddziału rozpoznawczego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, która w brytyjskiej organizacji występowała jako grupa brygadowa . W listopadzie 1942 roku jednostka została przeformowana w pułk samochodów pancernych będący organicznym oddziałem rozpoznawczym 3 Dywizji Strzelców Karpackich. W maju 1943 roku jednostka została oddziałem rozpoznawczym Armii Polskiej na Wschodzie, a w lipcu tego roku - 2 Korpusu Polskiego, zachowując dotychczasową organizację według etatu pułku samochodów pancernych. Latem 1945 roku jednostka została przeformowana w pułk pancerny, pełniący rolę oddziału rozpoznawczego 2 Dywizji Pancernej, uzbrojonego w czołgi M4 Sherman. Pułk został rozformowany w lipcu 1948.

Nieprzyjaciel miał na tym odcinku kolosalną przewagę wysokości. Linia własna przebiegała po wzniesieniach liczących najwyżej 300 m, podczas gdy Niemcy obsadzili masywy górskie od 500-1669 m.

Mieli też doskonały wgląd nie tylko w pozycje położone u stóp tych wzgórz, ale na całą dolinę, którą szły drogi zaopatrzenia z wąwozu Inferno – fragment książki

Dane techniczne: Autor:Jan Bielatowicz, Oprawa miękka , Rok wydania: 2016, Stron: 568 wymiary(mm): 145x205

WSPOMNIENIA WOJENNE LOTNIKA Willmann Wiktor

Ze wspomnień polskiego lotnika w armii austro-węgierskiej na podniebnych frontach 1 wojny światowej.

Chwilowo zajmowaliśmy lotnisko w pobliżu małego miasteczka Pordenone. Pewnego dnia podczas śniadania w kasynie rozległ się przytłumiony, a przeciągły sygnał polowego telefonu. Jeden z nas podszedł do aparatu. Rozmowy umilkły - wszystkich ogarnęło zaciekawienie. Twarz kolegi, odbierającego fonogram, ożywiła się; słuchał uważnie, poprosił o powtórzenie nazwy jakiejś miejscowości, po czym rzucił słuchawkę i zwrócił się z meldunkiem do naszego dowódcy: "Panie kapitanie, komendant placu w P. zawiadamia, że na wschód od Pordenone został zestrzelony przez landszturmistów niemieckich płatowiec nieprzyjacielski, który leży przy samej szosie do Casarsa". (...)

fragment książki

Dane techniczne: Autor:Willmann Wiktor, Oprawa miękka , Rok wydania: 2014, Stron: 186 wymiary(mm): 125x195

WYKLĘTY WIELKOPOLANIN. WSPOMNIENIA ŻOŁNIERZA PUŁKU NSZ SIKORA NIE TYLKO Z POWSTANIA WARSZAWSKIEGO Jan Zygzak Podhorski

5 sierpnia 1944 r. (sobota)

Przed południem nastąpił atak Niemców (trzy czołgi i żandarmeria) od Nowego Światu, w którym ludność cywilna była pędzona przed czołgami. Kapral „Szczapa” z pułku (Waldemar Jakimowicz odznaczony KW) podpalił czołg. Istotną rolę odegrał karabin maszynowy Dreyse Oddziału Specjalnego „Zawady” ustawiony w oficynie domu przy Świętokrzyskiej 17. W walce uczestniczyła też grupa żołnierzy „Genowefy” z ruin po parzystej stronie Świętokrzyskiej.

Zginęli Niemcy, ale też sporo cywilów. Po odparciu ataku żołnierze wzięli udział w pogrzebie kpt. „Marabuta” dowódcy kompanii „Genowefa”.

Widząc sukcesy sąsiednich oddziałów, kpt. „Mandaryn” (Kazimierz Wojtczak) – bez wiedzy przełożonych, bez uzgodnienia z dowódcą pułku i bez rozpoznania przedpola, jakim był otwarty dziedziniec podwórza MSW – wydał fatalny rozkaz ataku na Komendę Policji.

Atakujący mieli przebiec przez wyłom od Świętokrzyskiej, przez dziedziniec z kilkoma drzewami, i sforsować ścianę posesji Krakowskie Przedmieście 1 (oficyna Komendy) i z innymi grupami zaatakować siedzibę policji.

Ściana atakowanego budynku, pokryta bluszczem, miała ukryte strzelnice, których z powodu niedbalstwa dowodzącego nie rozpoznano. Atak miał krwawy finał. Ostrzał ze strzelnic w ścianie bluszczowej nie dotknął jedynie dyrygującego z okna kpt. „Mandaryna”. Przebieg ataku opisał jego uczestnik kpr. pchor. „Olszewski” (Zbigniew Wicentowicz):

„Por. Mandaryn dał hasło do przeciwnatarcia na Komendę. Rozkazał mi, podchorążemu, wziąć kilku ludzi i przez dziedziniec nacierać na Komendę. Mylnie myślałem, że natarcie prowadzone będzie także z innego kierunku, od strony Czackiego 14 i 16. Wbiegłem na dziedziniec pierwszy, a innych chętnych odliczano za mną. Pierwszy skok za niedużą kupę cegieł. Drugi – za grube drzewo, jedno z dwóch lub trzech stojących na dziedzińcu. Odwróciłem się i wołałem do podążających za mną, by się kryli. Zaczął się ostrzał od przeciwległej ściany porośniętej winem i z widocznych powyżej otworów strzelniczych. Nie od razu zorientowaliśmy się, że na wystającej spoza Komendy wieży kościoła jest stanowisko ckm. Pobiegłem, kulejąc, do bramki w ogrodzeniu. Z muru pryskały na mnie odłamki cegieł odłupywane ostrzałem maszynowym. Chwyt lewą ręką za brzeg furtki przerzucił mnie przez nią w martwe pole za murem”.

[fragment książki]

Dane techniczne: Autor:Jan Zygzak Podhorski Oprawa miękka , Rok wydania: 2017, Stron: 414, wymiary(mm): 145x205

DZIKA DYWIZJA. WSPOMNIENIA 1918-1922 Stefan Brzeszczyński

Wspomnienia żołnierza polskiego u boku legendarnego generała Żeligowskiego, w baterii na szlaku bojowym od Odessy do Wilna.

W Noworosyjsku oddział ten przemianowano na 4 Dywizję Strzelców II Korpusu i dowództwo nad nią objął gen. Lucjan Żeligowski. Zwano ją powszechnie "Dziką Dywizją". Dlaczego? - trudno dociec. Może dlatego, że składała się głównie z jednostek najbardziej przedsiębiorczych, awanturniczych, butnych, samowolnych, żołnierzy, którzy z dumą nazywali siebie, szczególnie w kawalerii hołoworezami, ot coś w rodzaju starodawnej Siczy Zaporoskiej, może dlatego, że tak uzbrojenie, jak i konie, uprząż, rzędy końskie musieli zdobywać na bolszewikach, walcząc dziko i zaciekle o każdy karabin czy siodło, bo dobrowolnie niechętnie je oddawali, może wreszcie dlatego, że nie śmierdząc groszem, byli przeważnie nie strzyżeni i nie goleni, w wyszarzałych rosyjskich mundurach, tylko z polskim orzełkiem na czapce... Niemal do każdego oddziału dywizji można było odnieść zwrotkę z Powrotu taty Mickiewicza: Brody ich długie kręcone wąsiska, wzrok dziki, suknia plugawa... Dzicy z wyglądu i dzicy w boju, ale towarzysze o złotych sercach!

Fragment książki

Dane techniczne: Autor:Stefan Brzeszczyński Oprawa twarda , Rok wydania: 2017, Stron: 316, wymiary(mm): 145x210

SKRAWEK PIEKŁA NA PODOLU Żuk Sulimir Stanisław

Zagłada Huty Pieniackiej z rąk ukraińskich żołnierzy 4 pułku policyjnego SS, złożonego z ochotników do 14 Dywizji SS – Galizien, sotni UPA, i nacjonalistów z okolicznych wsi – oczami ocalonego.

Z wieży kościelnej można było dokładnie obserwować szalejący terror, okrutne znęcanie się i mordowanie niewinnych ofiar, rabowanie mienia. Wujek Wojtek wodział stamtąd, jak wpędzano do kościoła jego matkę i panią Michalewską. Potem co chwila wywlekano kogoś z kościoła i torturowano. Wyprowadzono między innymi inżyniera Kazimierza Wojciechowskiego, który kierował samoobroną wioski...

Dane techniczne: Autor:Żuk Sulimir Stanisław, Oprawa miękka , Rok wydania: 2015, Stron: 208, wymiary(mm): 130x200

GARŁUCH. OPOWIEŚĆ O 7. PUŁKU PIECHOTY AK W KONSPIRACJI I POWSTANIU WARSZAWSKIM Juliusz Kulesza

OPOWIEŚĆ O 7. PUŁKU PIECHOTY AK W KONSPIRACJI I POWSTANIU WARSZAWSKIM

Stanowiska wyczekiwania oddziału znajdowały się głównie w prywatnych mieszkaniach lewobrzeżnej Warszawy, a 1 sierpnia 1944 roku “Bateria Kuby” znalazła się na podstawach wyjściowych do natarcia na lotnisko, w rejonie wsi Zbarż i Zagościniec. Stawiło się około 180 żołnierzy – niemal pełny stan oddziału. Uzbrojenie: 6 pm, 3 kb typu Mauser, kilkadziesiąt krótkich pistoletów i około 400 granatów, a więc równie słabe, jak i w innych jednostkach “Garłucha”/”Gołębnika”

(fragment książki)

Dane techniczne: Autor:Juliusz Kulesza, Oprawa miękka , Rok wydania: 2014, Stron: 292, wymiary(mm): 140x205

CZAS WYKLĘTYCH. PRZECIWKO SOWIECKIEMU ZNIEWOLENIU Dionizy Garbacz

Nie wiadomo, ilu ich było, ale trzymali w szachu uzbrojoną bezpiekę do późnych lat pięćdziesiątych. Słuch miał o nich zaginąć na zawsze. Przetrwali w ludzkiej pamięci. Wielu z nich za ideę wolnego państwa oddało życie. W dużej części nie mają nawet grobów. Dlatego każde o nich wspomnienie jest dziś tak cenne – przekonuje autor książki. Dionizy Garbacz jest stalowowolaninem, książka ukazała się dzięki finansowemu wsparciu miasta Stalowa Wola, więc traktuje o antykomunistycznym podziemiu z rejonu dzisiejszego północnego Podkarpacia; od Leżajska, przez Nisko po Stalową Wolę. W rejonie tym toczyły się regularne bitwy z NKWD, a potem krwawe potyczki z rodzimą bezpieką. Dnia 6 maja 1945 r. sołdaci z Armii Czerwonej rzucili się w pościg za dezerterami z LWP, którzy uciekli do „leśnych”. Trzy oddziały Narodowej Organizacji Wojskowej zatrzymały sowiecki pościg pod Kuryłówką. Żołnierze „Majki” (Stanisław Pelczar), „Wołyniaka” (Józef Zadzierski) i „Radwana” (Bronisław Gliniak) wzięły w kleszcze uzbrojonych w tankietki czerwonoarmistów.

Obławę w Lasach Janowskich na grupę Adama Kusza "Garbatego" przeprowadziło wojsko KBW przy udziale UB. Obława zaczęła się o piątej rano 19 sierpnia 1950 r. Trwała w sumie cztery dni. W jej wyniku zostali zabici dowódca oddziału partyzanckiego Adam Kusz "Garbaty", Władysław Ożga "Bór", Andrzej Dziura "Stach", "Stryj" Wiktor Pudełko "Wiktor", Stanisław Bielecki "Kazik". W Zarzeczu w zasadzce przygotowanej przez UB w domu Marutów 20 sierpnia został ciężko ranny zastępca Kusza Tadeusz Haliniak "Opium", który następnego dnia zmarł w szpitalu w Nisku.

Jak podaje raport UB, w czasie obławy KBW poniosło następujące straty: trzech żołnierzy ciężko rannych (zmarli), siedmiu rannych, w tym jeden oficer. W tym samym raporcie napisano: Brak dyscypliny ognia, co mogło powodować, że ranni żołnierze mogli być od swoich.

W 1952 r. zginęli następni towarzysze walki Kiszki: w kwietniu Stanisław Łukasz "Marciniak" w Wólce Ratajskiej, Józef Kłyś "Rejonowy" 13 listopada we wsi Piłatka. W 1953 r. Kiszka postanowił ukrywać się w lesie.

Jak relacjonował po latach:

Bunkier zbudowałem w gęstym lesie między Hutą Krzeszowską a wioską Ciosmy, na małym wzgórzu porośniętym sosnami i świerkami. Zrobiłem go przy pomocy dwóch pewnych ludzi. Oni już nie żyją. Najpierw przygotowaliśmy materiał: bale świerkowe, papę. W nocy wykopaliśmy dół. Powała została zrobiona z bali, na nie położona papa, żeby nie przemakało. Na bunkrze posadziłem świerki. Wchodziło się przez otwieraną od wewnątrz klapę, na której rósł mech, tak że nic nie było widać. Do środka schodziło się po schodkach. W bunkrze można było stać, miał ze dwa metry wysokości. Z deszczułek zrobiłem dwa wywietrzniki na wywiew i nawiew, żeby przepływało świeże powietrze: było więc czym oddychać i mogła się palić lampa naftowa. Wywietrzniki były dobrze zamaskowane, pod pniem drzewa, nie było ich widać. W środku była studzienka, z półtora metra głęboka, wykopana w ziemi i obłożona deszczułkami. Gromadziła się w niej woda, którą gotowałem. Miałem maszynkę spirytusową i zawsze zapas paliwa do niej. Ubikacja to była beczułka żelazna z pokrywą. Opróżniałem ją, jak była odwilż. Miałem łóżko do spania i pierzynę do przykrycia. Były półki na ścianach i wieszaki z rogów koziołków. Miałem zapasy jedzenia na zimę. Zamykałem się w bunkrze i z niego nie wychodziłem, żeby nie zostawiać śladów na śniegu.

Żył w lesie przez całe lata, bezpieka jednak o nim pamiętała. I udało się jej natrafić na ślad kryjówki Kiszki. Oto fragment raportu z ujęcia Andrzeja Kiszki:

Dnia 30 XII 1961 r. grupa operacyjna złożona z funkcjonariuszy MO penetrowała las państwowy Nadleśnictwa Huty Krzeszowskiej w celu odnalezienia miejsca ukrywania się Andrzeja Kiszki. Terenem przeszukania objęto dwa wzgórza. Po dwu i półgodzinnym poszukiwaniu, o godz. 17,10 natrafiono na bunkier, na jednym z wzgórz przyległym do łąk położonych nad rzeka Bicz. W czasie odkopywani zauważono, że dekiel zakrywający wejście do bunkra, niezauważony przedtem ze względu na zamaskowanie, podniósł się do góry i z otworu wychyliła się głowa mężczyzny usiłującego wyjść z bunkra. W tym czasie funkcjonariusze MO chwycili go za ręce i wyciągnęli na zewnątrz. Jednocześnie obezwładnili i rozbroili z posiadanej broni Zatrzymany usiłować wyrwać się trzymającym go funkcjonariuszom MO. Uspokoił się dopiero po założeniu kajdanek. Mężczyzna zapytany o personalia wyjaśnił, że nazywa się Andrzej Kiszka, s. Jana.

Po ujęciu jeden z milicjantów pocieszył Kiszkę: Kiszka, nie bój się, teraz nie wywożą na Sybir.

Andrzej Kiszka stanął przed sądem PRL. Skazano go na dożywotnie więzienie. Potem w wyniku amnestii wyrok łagodzono, z więzienia wyszedł w 1971 r. Osiedlił się w Szczecińskiem.

(fragmenty książki)

Dane techniczne: Autor:Dionizy Garbacz, Oprawa twarda, Rok wydania: 2017, Stron: 328, wymiary(mm): 140x205

W KLESZCZACH CZERWONYCH. WYZWOLENIE RZESZOWSZCZYZNY 1944 Garbacz Dionizy, Zagórski Andrzej

W 1944 roku w Żabnie k. Radomyśla usadowił się ze swoim sztabem gen. Gordow. Tam również miało swą siedzibę NKWD. Był też przyfrontowy areszt, urządzony podobnie jak w wielu innych miejscowościach, w ziemiankach. Tam też wydawał wyroki sąd wojenny I Frontu Ukraińskiego. W ziemnym areszcie przebywali Rosjanie, własowcy oraz członkowie Armii Krajowej, których przywożono z rejonu Miechocina, Tarnobrzega, Sandomierza, Koprzywnicy.

Przesłuchiwanie i wydawanie wyroków odbywało się przeważnie nocą. Skazanych rozstrzeliwano w pobliżu brzegu Sanu. [...] Niezmiernie wychudzeni ludzie, ustawieni zostali twarzą do nas. Na sobie mieli strzępy koszul bez rękawów. Zresztą czy to były koszule? Łachmany miały kolor ziemi. Kalesonów nie mieli. Stąd też widać było ich nogi, raczej piszczele, pozbawione mięśni, obciągnięte skórą. Podobnie wyglądały ich ręce. W pewnej chwili padły strzały. Za każdym skazańcem stał żołnierz, który strzelał w tył głowy "swojemu`. [...] W końcu listopada 1944 roku areszt zlikwidowano, ekipa NKWD opuściła Żabno, a wysiedleni gospodarze mogli z powrotem zająć swoje domostwa. W Żabnie, w dzień Wszystkich świętych, czyjaś dłoń zapala corocznie znicze w miejscu egzekucji. Za spokój dusz tych, którzy leżą tu nieznani. Podobnych aresztów było więcej i więcej było miejsc, gdzie rozstrzeliwano ludzi. Do dziś tylko niektóre tkwią jeszcze w ludzkiej pamięci.

fragmenty książki

Dane techniczne: Autor:Garbacz Dionizy, Zagórski Andrzej, Oprawa twarda, Rok wydania: 2016, Stron: 344, wymiary(mm): 150x210

PAMIĘTNIKI PARTYZANTA Józef Wyrwa

Pamiętniki Partyzanta, hubalczyka, legendarnego dowódcy oddziału partyzanckiego, który wszedł w skład NSZ, a później dołączył do 25. pp AK

Czas upływa. Coraz mniej jest naocznych świadków drugiej wojny światowej. Wiele epizodów z dziejów armii podziemnej nie poczekało się jeszcze źródłowych opracowań ze szkodą nie tylko dla jej żołnierzy, ale również – i przede wszystkim – dla przyszłych pokoleń…

Fragm. przedmowy Autora

Dane techniczne: Autor:Józef Wyrwa, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 466, wymiary(mm): 140x205

SIŁA MĘSTWA Pawło Szandruk

W 1959 roku ukazała się w Nowym Jorku książka, która pozostała niezauważona przez czasopisma polskie na emigracji, choć z wielu względów warta jest ona odnotowania. Są to pamiętniki ukraińskiego generała, a byłego oficera Wojsk Polskich, Pawło Szandruka. Obejmują one okres obu wojen światowych, oraz wojnę polsko-rosyjską roku 1920 – zarówno w tej ostatniej, jak i w kampanii wrześniowej autor walczył ramię w ramię z żołnierzem polskim.

Generał Pawło Szandruk był bliskim współpracownikiem głównego atamana Petlury i pod jego rozkazami wziął udział w wyprawie na Kijów i w bitwie warszawskiej. Po trakcie ryskim służył w armii polskiej jako jeden z ukraińskich oficerów kontraktowych. W tym charakterze w stopniu podpułkownika dyplomowanego był między innymi komendantem tajnej ukraińskiej komórki sztabowej przy Wojskowym Biurze Historycznym, kierowanej przez generała Juliana Stachiewicza. Zadaniem tej komórki było przygotowanie ewentualnej odbudowy ukraińskich sił zbrojnych w oparciu o Polskę. W roku 1939, w czasie kampanii wrześniowej, Szandruk był szefem sztabu 29. Brygady Piechoty, zwanej też Grupą pułkownika Bratry. Wobec zasłabnięcia dowódcy w walkach pod Zamościem, w dniach 20-29 września, podpułkownik Szandruk faktycznie dowodził brygadą i odznaczył się tam odwagą i energią, jak dowodzą tego liczne świadectwa jego polskich kolegów. W niewoli niemieckiej zachorował ciężko i jako inwalida, wraz z innymi oficerami polskimi w podobnej sytuacji, był wypuszczony z obozu jeńców do domu w Skierniewicach. Wkrótce jednak, na skutek denuncjacji agenta OGPU, został aresztowany przez gestapo pod zarzutem organizowania sabotażu, były to czasy bliskiej współpracy niemiecko-sowieckiej. Trzymany przez czas dłuższy w piwnicach gestapo w Warszawie, Pawło Szandruk uniknął jednak wykonania wyroku śmierci na skutek interwencji politycznych organizacji ukraińskich. W latach 1941-1944 Szandruk wielokrotnie otrzymywał, zarówno od władz niemieckich, jak i od swych przyjaciół ukraińskich, propozycje objęcia rozmaitych stanowisk w Ukraińskiej Narodowej Armii, między innymi dowództwa dywizji. Wszystkie te propozycje zostały przezeń konsekwentnie odrzucone. Przez cały ten czas był on pod ścisłym nadzorem policyjnym. Postawa Szandruka uległa zmianie w styczniu 1945 roku. Wówczas nie było już wątpliwości, że III Rzesza wali się w gruzy, a Europa Wschodnia wydana będzie na łup Rosji Sowieckiej, Szandruk zdecydował wówczas, że jednym z najważniejszych zadań jego, jako Ukraińca-patrioty, jest ratować co się da z narodowej sytuacji. Podjął więc rokowania z Niemcami o stworzenie Ukraińskiej Armii Narodowej

Dane techniczne: Autor:Pawło Szandruk, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 356, wymiary(mm): 140x205

CHŁOPCY Z LASU Tadeusz Wyrwa

Książka powstała na motywach własnych przeżyć dowódcy oddziału AS NSZ "Las 2" oraz kompanii i baonu w 25 PP AK w okresie akcji "Burza" na Kielecczyźnie.

Dane techniczne: Autor:Tadeusz Wyrwa, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 480, wymiary(mm): 140x205

1 WILEŃSKA BRYGADA AK JURANDA. RELACJE ŻOŁNIERZY, WSPOMNIENIA DOWÓDCÓW Malinowski Leszek Jan

Akcja pod Majerańcami była pierwsza większą potyczką 1. Wileńskiej Brygady AK ,,Juranda”. Została przeprowadzona 1 marca 1944 roku i podjęta była w celu zlikwidowania groźnej, dobrze uzbrojonej bandy rabunkowej, składającej się w większości z sowieckich kryminalistów, dowodzonych przez znanego z okrucieństwa i bezwzględności “Borodkę”

(fragment książki)

Dane techniczne: Autor:Malinowski Leszek Jan, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 476, wymiary(mm): 140x205

PRZED ŁUPASZKĄ U KMICICA. WILEŃSZCZYZNA 1943 Grunt-Mejer Zygmunt Mieczysław

Uratowanych z podstępnej sowieckiej likwidacji partyzantów "Kmicica" zebrał pod swoją komendę w 5 Wileńskiej Brygadzie AK Zygmunt Szendzielarz "Łupaszka".

Dane techniczne: Autor:Grunt-Mejer Zygmunt Mieczysław, Oprawa miękka, Rok wydania: 2015, Stron: 332, wymiary(mm): 140x205

NA KONIU I POD KONIEM Marian Podgóreczny

Dwóch wrogów, 1000 żołnierzy, 700 km marszu, 200 zwycięskich walk i potyczek. Pod komendą legendarnego cichociemnego "Góry", "Doliny" - majora Adolfa Pilcha - we wspomnieniach ułana chorążego, który pokonał bitewny szlak trzech puszcz - zza Niemna aż po Pilicę.

Gdy w niekończącej się fali uciekinierów z nadciągającego frontu po dobrej godzinie oczekiwania nastąpiła wreszcie przerwa, ruszyła wtedy nasza kolumna, a idące za nami oddziały nieprzyjaciela musiały czekać. Wstrzymywali je nasi żandarmi z biało-czerwonymi opaskami na rękawach mundurów WP, którzy uspokajali denerwujących się przedłużającym postojem dowódców niemieckich, że to potrwa najwyżej godzinę [...] Kuriozalna sytuacja! W centrum Generalnego Gubernatorstwa, u ujścia Narwi do Wisły, znaczny oddział Armii Krajowej, umundurowany w przedwojenne mundury Wojska Polskiego, w składzie batalionu piechoty, dywizjonu kawalerii i szwadronu ckm wkracza do wielkiego miasta pełnego Niemców nieopodal modlińskiej twierdzy, do której ściągają wszystkie rozbite na froncie jednostki Nie dość tego, polska żandarmeria reguluje ruchem, wstrzymując wycofujące się ze strefy przyfrontowej oddziały Wehrmachtu i formacje na usługach Hitlera: Kozaków, Kałmuków, Ukraińców i Węgrów. [...] Ich żandarm, który regulował ruch, ujrzawszy przed sobą żołnierzy w polskich mundurach, znieruchomiał, zamurowało go, dosłownie zmienił się w słup soli, a gdy spojrzał dalej na ponad kilometrową kolumnę, omal szlag go nie trafił. [...] Żandarm, który w ostatnich dniach widział niemieckie pokiereszowane formacje wracające z frontu nie dowierzał, by ci zuchowaci żołnierze, których końca nie było widać, świetnie wyekwipowani w broń, w przedwojennych mundurach polowych Wojska Polskiego, z orzełkami na rogatywkach kiedykolwiek byli na jakimkolwiek froncie, zatelefonował do modlińskiej twierdzy. Niebawem przed most zajechały opancerzone transportery.

(fragmenty książki)

Dane techniczne: Autor:Marian Podgóreczny, Oprawa miękka, Rok wydania: 2016, Stron: 598, wymiary(mm): 140x205

CICHY FRONT Aleksander Kunicki Rayski

Wspomnienia szefa komórki wywiadu w oddziale „Osa” – „Kosa-30” KG Kedywu AK i kompanii „Agat” (późniejszy Parasol).

Odpowiadał za rozpracowanie i przygotowanie zamachów na szczególnie szkodliwych funkcjonariuszy policji i administracji niemieckiej m.in. na Kutscherę, Koppego, Weffelsa i Krugera.

Dane techniczne: Autor:Aleksander Kunicki Rayski, Oprawa twarda, Rok wydania: 2015, Stron: 312, wymiary(mm): 150x215

KOSYNIERZY WARSZAWSCY. HISTORIA 303. WARSZAWSKIEGO DYWIZJONU MYŚLIWSKIEGO IM. TADEUSZA KOŚCIUSZKI – Z BOJU I ŻYCIA Węgrzecki Kazimierz

Nie jest na pewno błędem ani przesadą, że książkę tę nazwałem Historią 303 Dywizjonu – jest ona bowiem przede wszystkim zbiorem dokumentów dotyczących życia i działalności bojowej Dywizjonu, zwanego często Dywizjonem Kosynierów, dokumentów zebranych z akt Dywizjonu, z jego kronik, a także prasy.

Na całość składają się sprawozdania z działalności bojowej pilotów, ich zwycięstw i strat, opisy alk powietrznych i pracy personelu naziemnego i różnych – nie tylko historycznych – wydarzeń codziennego życia w lotnictwie, sprawozdania także z wrażeń, nastojów i myśli.

Ze Wstępu

Dane techniczne: Autor:Węgrzecki Kazimierz, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 604, wymiary(mm): 140x205

WSPOMNIENIA Z RÓŻNYCH POBOJOWISK Koszutski Stanisław

Wspomnienia dowódcy 2 Pułku Pancernego 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka

Wspomnienia płk. dypl. "Szczutka" Koszutskiego są dla wszystkich czytelników - wojskowych i niewojskowych, młodych i starych militarystów i antymilitarystów. Nie apelują do czyjejś wiedzy wojskowej, do czyjejś znajomości dogmatów strategicznych, operacyjnych, czy taktycznych - nie apelują do zrozumienia rzemiosła żołnierskiego.

Apelują wprost do serca i wyobraźni czytelnika. Temperament autora, barwne opisy - nieraz aż zbyt literackie, nadmiernie grające na uczuciach, nie przystające, rzec można, twardemu żołnierzowi - czynią te wspomnienia niemal unikatem wśród obecnej literatury.

Stanisław Maczek, generał dywizji

Dane techniczne: Autor: Koszutski Stanisław, Oprawa miękka, Rok wydania: 2013, Stron: 348, wymiary(mm): 140x205

CZERWONA ŚMIERĆ CZYLI NARODZINY PRL-U Skarbimir Socha Jaskółka

Książka Skarbimira Sochy wprowadza nas w świat wydawałoby się, miniony - pierwszych lat powojennych. Jednakże reperkusje tamtego okresu okazały się dla Polski tak tragiczne, że nie jest to tylko historia. Prawie półwiekowe panowanie komunizmu na ziemiach polskich od­cisnęło na naszej nie tylko przeszłości, ale też teraźniejszości niezatarte piętno. Ponadto, co najważniejsze, skutki tym wywołane zaciążą także na następnych pokoleniach.

Dane techniczne: Autor: Skarbimir Socha Jaskółka, Oprawa miękka, Rok wydania: 2017, Stron: 440, wymiary(mm): 165x240

MIĘDZY DŹWINĄ A WILIĄ Potocki Mieczysław Kamień

Wspomnienia dowódcy wileńskiego zgrupowania nr 2 AK, któremu podlegała m.in. 5 Wileńska Brygada legendarnego majora Zygmunta Szendzielarza "Łupaszki".

Dane techniczne: Autor: Potocki Mieczysław Kamień, Oprawa twarda, Rok wydania: 2015, Stron: 224, wymiary(mm): 135x210

PAMIĘTNIKI Francois-Eugene Vidocq

W grudniu 1828 r. zostały opublikowane Pamiętniki (Memoires), które stały się bestsellerem nie tylko we Francji. Wydane w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych wywarły wielki wpływ zarówno na pisarzy, jak i policjantów. Ich autor Francois-Eugene Vidocq, urodzony 23 lipca 1775r. w Arras, jest uważany za ojca paryskiej policji kryminalnej Surete Nationale i pierwszego prywatnego wielkiego detektywa. Życiorys Vidocqa jest tak barwny, ze nie sposób przedstawić go w całości w krótkiej notce. Od dzieciństwa prowadził awanturniczy tryb życia, okradał rodziców, co w końcu doprowadziło go po raz pierwszy do wiezienia, do którego dostał się za sprawą denuncjacji ojca.

Dane techniczne: Autor: Francois-Eugene Vidocq, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 292, wymiary(mm): 145x205

NIEZŁOMNI. ZNAD WELU, BRYNICY, WKRY I DRWĘCY Ewa Rzeszutko

Żołnierze Wyklęci Roak i NSZ przeciwko narzuconej władzy 1945-1947.

Autorem projektów budowy tych pomieszczeń był sam Sowa. Ziemianki budowano w odpowiednim miejscu, to znaczy mało widocznym i suchym, dającym możliwość ucieczki. Ziemie po wykopaniu dołów starannie maskowano, na przykład wrzucano do strumienia, by nie zwracała uwagi osób postronnych. Ściany budowano z półokraglaków, płaska stroną do wnętrza, szczeliny wypełniano mchem. Stropy, przed przysypaniem ziemią pokrywano kilkoma warstwami papy. Najbardziej przemyślany był właz. Do ziemianki wchodziło się schodkami, uprzednio należało odsunąć dużą drewnianą donicę, w której rosła sosna lub świerk, w zależności od otoczenia. Donica była umieszczona na dwóch szynach.

W pomieszczeniach ziemianki znajdowała się woda i żywność. Zimą palono w piecyku, którego rura wychodziła na zewnątrz. Latem jedzenie przygotowywano na piecyku spirytusowym. Przeznaczona była do dłuższego przebywania ośmiu osób. Ostatnim projektem Sowy była budowa bunkra pod jeziorem na Werach. Po amnestii partyzanckie budowle w Klonowie i Nosku zostały wysadzone przez resort. Najbardziej trudnym do wytropienia obiektem był schron w leśniczówce Nowy Dwór, który służył Pawłowi Nowakowskiemu i jego obstawie przez cały okres okupacji niemieckiej i później, jako dowódcy III batalionu ROAK Znicz. Schron znajdował się w wykopie pod stodoła, natomiast wejście usytuowane było z zewnątrz i zamaskowane pryzmą ułożonego drewna na opał. U wejścia rozsypany był nawóz, aby węszący pies zgubił trop. [...]

Resort działdowski ogłosił zwycięstwo nad bandami, kategorycznie stwierdzając, że banda na terenie powiatu nie funkcjonuje, ze rozpadła się po śmierci Wyrwisza, a pozostające niedobitki niezdolne są do podjęcia jakichkolwiek akcji.

W tej sytuacji, w obliczu triumfalizmu resortu, Kryjak postanowił zademonstrować siłę podziemia niepodległościowego, wybierając na jej demonstracje dzień targowy w Lidzbarku, czyli czwartek, 29 listopada.

O godzinie 14.00 z trzech stron do miasta wjechały ciężarówki wypełnione partyzantami. W sumie było ich osiemdziesięciu. [...]

Jednak najbardziej spektakularne widowisko miało miejsce na Nowym Rynku, gdzie pierwszy sekretarz PPR Wawrzyniec Górnicki został zmuszony do ścinania masztu czerwonej flagi tasakiem rzeźnickim, pożyczonym z sąsiedniego sklepu, przy aprobacie i aplauzie licznie zebranej na rynku ludności.

(fragmenty książki)

Dane techniczne: Autor: Ewa Rzeszutko, oprawa miękka, Rok wydania: 2015, Stron: 258, wymiary(mm): 145x205,