Pamiętniki i wspomnienia

AGENCJA MODELEK EILEEN FORD Robert Lacey

Królowa świata mody. Epicka historia niezwykłej kobiety

Eileen Ford to ikona naszych czasów – stworzyła nowoczesną agencję modelek i wyniosła ten zawód na wyższy poziom. Jej ambicja zmieniła modeling w jedną z najbardziej ekskluzywnych i pożądanych profesji, a ze swoich modelek uczyniła supergwiazdy zarabiające miliony dolarów. Dziewczyny mówiły na nią Matka chrzestna – dbała o nie i chroniła, ale potrafiła być surowa i wymagająca.

Oto portret bezkompromisowej kobiety we wszystkich jej odcieniach – od wspaniałomyślności aż po tyranię. Eileen była szczera do bólu, a kiedy broniła swoich wyśrubowanych standardów, nigdy się nie wahała, także gdy mogła kogoś urazić. Nie bała się konfliktów z Coco Chanel albo Dianą Vreeland. Ale słynęła też ze świetnego oka do talentów i oddania, z jakim traktowała swoich klientów.

Czerpiąc z materiałów z pierwszej ręki, Lacey rysuje fascynującą sylwetkę Eileen Ford – pełną emocji opowieść o jej niezwykłym życiu, a także przedstawia czasy, kiedy moda i uroda stały się wielkim biznesem. Rozmawia z plejadą nietuzinkowych ludzi: z Rene Russo, Carmen Dell’Orefice czy Cheryl Tiegs, a także z byłym protegowanym Eileen, Johnem Casablancasem, z którym prowadziła osławioną „wojnę modelek”.

Książka Laceya jest próbą przyjrzenia się branży mody nie tylko jako „targowisku próżności”, ale jako obszarowi praktyk społecznych, które mówią bardzo wiele o tym, kim jesteśmy i kim chcemy być.

Historia agencji modelek Ellen Ford to trzymający w napięciu literacki serial o zmianach kulturowych, strategiach biznesowych i ambicjach. To też opowieść o kobiecej emancypacji – Ford walczy o to, żeby modelka stała się symbolem niezależności, siły i świadomego piękna – nie była tylko wieszakiem i ładną buzią z reklamy. W czasach Instagrama, kiedy każda dziewczyna może pozować dla milionów internautów, warto posłuchać jej – czasem staroświeckich – rad.

– Karolina Sulej

W swoim portrecie jednej z najciężej pracujących kobiet świata mody Lacey nie pomija tego, że Eileen Ford była kontrowersyjna i wymagająca. Ta soczysta w szczegóły opowieść pełna jest także niuansów i w sposób kompletny opisuje matkę współczesnego modelingu.

– „New York Observer”

Fascynujące spojrzenie na kobietę, która – być może bardziej niż ktokolwiek inny – ukształtowała nasze wyobrażenia o tym, co znaczy być wyrafinowanie piękną.

– „People”

Lacey umiejętnie splata blichtr i chwytający za gardło dramat świata mody. Eileen Ford miała niesamowitą wizję i potrafiła połączyć piękno ze sławą.

– „Kirkus”

Nie sposób odłożyć. Jestem nie tylko pełna podziwu dla osiągnięć Eileen Ford, ale również zaczęłam ją lubić.

– „Financial Times”

Dane techniczne: Autor: Robert Lacey, oprawa miękka, Rok wydania: 2016, Stron: 384 wymiary(mm): 165x235,

1 WILEŃSKA BRYGADA AK JURANDA. RELACJE ŻOŁNIERZY, WSPOMNIENIA DOWÓDCÓW Malinowski Leszek Jan

Akcja pod Majerańcami była pierwsza większą potyczką 1. Wileńskiej Brygady AK ,,Juranda”. Została przeprowadzona 1 marca 1944 roku i podjęta była w celu zlikwidowania groźnej, dobrze uzbrojonej bandy rabunkowej, składającej się w większości z sowieckich kryminalistów, dowodzonych przez znanego z okrucieństwa i bezwzględności “Borodkę”

(fragment książki)

Dane techniczne: Autor:Malinowski Leszek Jan, Oprawa miękka, Rok wydania: 2014, Stron: 476, wymiary(mm): 140x205

BAŁACHOWCY. Notatki oficera łącznikowego przy Ochotniczej Armii Sprzymierzonej z frontu wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku Stanisław Lis-Błoński

Wspomnienia żołnierza polskiego z frontu wojny polsko bolszewickiej 1920. Wyklęci żołnierze II RP gen. Bułak-Bałachowicza, bezwzględni dla sowieckich wrogów i sprzyjającej jej kolaboranckiej ludności, budzili wśród komunistów paniczny strach, byli dla nich zawsze bezlitośni. Opinie marszałka Piłsudskiego i naczelnego dowódcy Armii Czerwonej Michaiła Tuchaczewskiego były zgodne – działania generała Bułak-Bałachowicza miały istotny wkład w zwycięstwo Polski.

Bałachowcy to historyczny dokument – zapiski oficera łącznikowego Wojska Polskiego przy Grupie Taktycznej gen. Stanisława Bułak-Bałachowicza z okresu wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku. Wydobyty z wrocławskiego Ossolineum pamiętnik kpt. Stanisława Lisa-Błońskiego, obrazuje szlak bojowy, postawy ludzi, ich poglądy i sytuację około frontową na terenach Białorusi i Polski, pozwala lepiej zrozumieć ówczesne i współczesne stosunki białorusko-polskie i polsko-rosyjskie.

Dane techniczne: Autor:Stanisław Lis-Błoński, Oprawa miękka , Rok wydania: 2013, Stron: 278, wymiary(mm): 130x200

BATALION MIOTŁA. W DYWERSJI, SABOTAŻU I POWSTANIU WARSZAWSKIM Leszek Ksawery Niżyński

Wymiatali Warszawę z renegatów i hitlerowskich agentów. Na rodzimych zdrajcach i konfidentach wykonali kilkadziesiąt wyroków.

„Po przybyciu poszczególnych oddziałów batalionu „Miotła” na punkt koncentracyjny na Woli 1 sierpnia, zgromadzeni żołnierze rozpoczęli walkę o zablokowany przez Niemców Monopol Tytoniowy. Kpt. „Niebora” zwołał wieczorem 1 sierpnia naradę z dowódcami wszystkich oddziałów „Miotły”, na której podjęte zostały decyzje o ataku na Monopol Tytoniowy...” – fragment książki.

Dane techniczne: Autor:Leszek Ksawery Niżyński, Oprawa miękka , Rok wydania: 2014, Stron: 596, wymiary(mm): 140x200

CELA. ODPOWIEDŹ NA ZESPÓŁ DOWNA Anna Sobolewska

Cela, nominowana w 2003 roku do nagrody literackiej Nike, jest świadectwem złożonym przez matkę. Opowiada o tym, jak kochać niepełnosprawne dziecko.

Kiedy powstawała ta książka, Cela była dwunastoletnią dziewczynką z zespołem Downa. Chodziła do szkoły integracyjnej, lubiła język polski i historię, dobrze radziła sobie w kontaktach z rówieśnikami. Dziś dorosła - wciąż zadziwia wyobraźnią i talentem plastycznym. I nadal mówi, że ma moc i odwagę lwa.

Anna Sobolewska opowiada o życiu z dzieckiem upośledzonym od chwili narodzin, poprzez pierwsze doświadczenia życiowe, naukę w domu, w przedszkolu integracyjnym i początek szkoły podstawowej, aż po dorosłość. Przedstawia metody rehabilitacji, naukę samodzielności, terapię opartą na zabawie i wspólnym uczestnictwie w świecie kultury. Pisząc o możliwościach i ograniczeniach ludzi obciążonych tą wadą genetyczną, autorka wskazuje jednocześnie, jak twórcze, ciekawe, pełne radości może stać się dla rodziców życie z dzieckiem upośledzonym.

"Cela" jest w istocie książką o tym, jak kochać dziecko.

Napisałam tę książkę, żeby zrozumieć własne przeżycia i doświadczenia innych rodziców dzieci z zespołem Downa. Myślę, że ta próba zrozumienia, wniknięcia w istotę niepełnosprawności umysłowej jest nam, rodzicom, potrzebna, żeby lepiej pomagać naszym dzieciom i żyć razem szczęśliwie - mimo zespołu Downa.

Anna Sobolewska

Anna Sobolewska jest krytykiem i historykiem literatury. Pracuje w Instytucie Badań Literackich PAN. Autorka książek: Polska proza psychologiczna. 1945-1950 (1979), Mistyka dnia powszedniego (1992), Maksymalnie udana egzystencja. Szkice o życiu i twórczości Mirona Białoszewskiego (1997), Maski Pana Boga. Szkice o pisarzach i mistykach (2004). Od czasu urodzenia w 1989 roku córki Cecylii obciążonej zespołem Downa pisuje artykuły na tematy związane z trisomią, bierze udział w pracach krajowych i zagranicznych stowarzyszeń rodziców dzieci z dodatkowym chromosomem.

Dane techniczne: Autor: Anna Sobolewska, oprawa miękka, Rok wydania: 2015, Stron: 304 wymiary(mm): 140x205,

CHARLES LINDBERGH SAMOTNY ORZEŁ Przemysław Słowiński, Danuta Uhl-Herkoperec

Dzisiejsza młodzież wariuje na punkcie długowłosych śpiewaków albo mistrzów piłki kopanej, ale w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku największym wzięciem cieszyli się lotnicy. A jeśli w dodatku byli tak przystojni, wytworni i inteligentni jak Charles Augustus Lindbergh... Nie mówiąc już o podniebnych wyczynach, których dokonywał - zasłynął pierwszym w historii samotnym przelotem z Ameryki do Europy bez międzylądowań.

Niezwykle popularny był nie tylko w USA, ale na całym świecie. Nazywany przez ówczesne media "Idolem XX stulecia", rozpalał wyobraźnię głodnych podniebnych przygód fanów. Niestety, Lindbergh wyjątkowo boleśnie odczuł także negatywne następstwa popularności. Sprawa porwania jego syna, nazwana później "najbardziej szokującą zbrodnią dekady", przeszła do historii kryminalistyki. Przez długie lata nikt nie zdawał sobie również sprawy, że legendarny lotnik, wzór wszelakich cnót obywatelskich, wierny mąż i wzorowy ojciec szóstki dzieci, ma jeszcze drugie, zupełnie odmienne oblicze. Skrzętnie skrywana prawda wyszła na jaw prawie trzydzieści lat po jego śmierci. Krytykowany nieustannie za swoje prawicowe poglądy i przyjęcie orderu od Hermanna Göringa, został z czasem skazany na wieczne zapomnienie. W rzeczywistości pracował dla amerykańskiego wywiadu.

Przypadająca w maju 2017 roku dziewięćdziesiąta rocznica jego samotnego przelotu przez Atlantyk jest znakomitą okazją do przypomnienia niezwykle barwnego życia tego wielkiego, lecz zarazem kontrowersyjnego człowieka. A kiedy narracje snuje para wytrawnych pisarzy, Przemysław Słowiński i Danuta Uhl-Herkoperec (autorzy m.in. biografii Ulrike Meinhof, braci Kliczków, Roberta Maxwella i Erika Hanussena), kilka godzin wspaniałej lektury jest nie mniej pewne niż podatki czy śmierć.

Dane techniczne: Autor: Przemysław Słowiński, Danuta Uhl-Herkoperec, Oprawa twarda, Rok wydania: 2018, Stron: 352 wymiary(mm): 165x235

CICHY FRONT Aleksander Kunicki Rayski

Wspomnienia szefa komórki wywiadu w oddziale „Osa” – „Kosa-30” KG Kedywu AK i kompanii „Agat” (późniejszy Parasol).

Odpowiadał za rozpracowanie i przygotowanie zamachów na szczególnie szkodliwych funkcjonariuszy policji i administracji niemieckiej m.in. na Kutscherę, Koppego, Weffelsa i Krugera.

Dane techniczne: Autor:Aleksander Kunicki Rayski, Oprawa miękka, Rok wydania: 2015, Stron: 312, wymiary(mm): 140x205

CICHY FRONT Aleksander Kunicki Rayski

Wspomnienia szefa komórki wywiadu w oddziale „Osa” – „Kosa-30” KG Kedywu AK i kompanii „Agat” (późniejszy Parasol).

Odpowiadał za rozpracowanie i przygotowanie zamachów na szczególnie szkodliwych funkcjonariuszy policji i administracji niemieckiej m.in. na Kutscherę, Koppego, Weffelsa i Krugera.

Dane techniczne: Autor:Aleksander Kunicki Rayski, Oprawa twarda, Rok wydania: 2015, Stron: 312, wymiary(mm): 150x215

CYWIL W WOJSKU WSPOMNIENIA Z ŻYCIA I WOJEN CZĘŚCI 3 I 4 Makowski Wacław

Wspomnienia z życia i wojen Wacława Makowskiego, Pierwszego pilota wyszkolonego w Niepodległej Rzeczypospolitej. Wspomnienia mają wartość wyjątkową. Ich autor był szczególnym świadkiem czasów, w których przyszło mużyć. Koleje jego losu, ludzie, któych spotykał na swojej drodze zyciowej, a także niezliczone podróże w jakich pozwolił uczestniczyć mu jego ukochany zawód, wyrobiły w nim nawyk bardzo wnikliwego obserwatora.

Dane techniczne: Autor: Makowski Wacław Oprawa: miękka Rok wydania: 2012 Stron: 322 Wymiary (mm) : 185x230

CZAS WYKLĘTYCH. PRZECIWKO SOWIECKIEMU ZNIEWOLENIU Dionizy Garbacz

Nie wiadomo, ilu ich było, ale trzymali w szachu uzbrojoną bezpiekę do późnych lat pięćdziesiątych. Słuch miał o nich zaginąć na zawsze. Przetrwali w ludzkiej pamięci. Wielu z nich za ideę wolnego państwa oddało życie. W dużej części nie mają nawet grobów. Dlatego każde o nich wspomnienie jest dziś tak cenne – przekonuje autor książki. Dionizy Garbacz jest stalowowolaninem, książka ukazała się dzięki finansowemu wsparciu miasta Stalowa Wola, więc traktuje o antykomunistycznym podziemiu z rejonu dzisiejszego północnego Podkarpacia; od Leżajska, przez Nisko po Stalową Wolę. W rejonie tym toczyły się regularne bitwy z NKWD, a potem krwawe potyczki z rodzimą bezpieką. Dnia 6 maja 1945 r. sołdaci z Armii Czerwonej rzucili się w pościg za dezerterami z LWP, którzy uciekli do „leśnych”. Trzy oddziały Narodowej Organizacji Wojskowej zatrzymały sowiecki pościg pod Kuryłówką. Żołnierze „Majki” (Stanisław Pelczar), „Wołyniaka” (Józef Zadzierski) i „Radwana” (Bronisław Gliniak) wzięły w kleszcze uzbrojonych w tankietki czerwonoarmistów.

Obławę w Lasach Janowskich na grupę Adama Kusza "Garbatego" przeprowadziło wojsko KBW przy udziale UB. Obława zaczęła się o piątej rano 19 sierpnia 1950 r. Trwała w sumie cztery dni. W jej wyniku zostali zabici dowódca oddziału partyzanckiego Adam Kusz "Garbaty", Władysław Ożga "Bór", Andrzej Dziura "Stach", "Stryj" Wiktor Pudełko "Wiktor", Stanisław Bielecki "Kazik". W Zarzeczu w zasadzce przygotowanej przez UB w domu Marutów 20 sierpnia został ciężko ranny zastępca Kusza Tadeusz Haliniak "Opium", który następnego dnia zmarł w szpitalu w Nisku.

Jak podaje raport UB, w czasie obławy KBW poniosło następujące straty: trzech żołnierzy ciężko rannych (zmarli), siedmiu rannych, w tym jeden oficer. W tym samym raporcie napisano: Brak dyscypliny ognia, co mogło powodować, że ranni żołnierze mogli być od swoich.

W 1952 r. zginęli następni towarzysze walki Kiszki: w kwietniu Stanisław Łukasz "Marciniak" w Wólce Ratajskiej, Józef Kłyś "Rejonowy" 13 listopada we wsi Piłatka. W 1953 r. Kiszka postanowił ukrywać się w lesie.

Jak relacjonował po latach:

Bunkier zbudowałem w gęstym lesie między Hutą Krzeszowską a wioską Ciosmy, na małym wzgórzu porośniętym sosnami i świerkami. Zrobiłem go przy pomocy dwóch pewnych ludzi. Oni już nie żyją. Najpierw przygotowaliśmy materiał: bale świerkowe, papę. W nocy wykopaliśmy dół. Powała została zrobiona z bali, na nie położona papa, żeby nie przemakało. Na bunkrze posadziłem świerki. Wchodziło się przez otwieraną od wewnątrz klapę, na której rósł mech, tak że nic nie było widać. Do środka schodziło się po schodkach. W bunkrze można było stać, miał ze dwa metry wysokości. Z deszczułek zrobiłem dwa wywietrzniki na wywiew i nawiew, żeby przepływało świeże powietrze: było więc czym oddychać i mogła się palić lampa naftowa. Wywietrzniki były dobrze zamaskowane, pod pniem drzewa, nie było ich widać. W środku była studzienka, z półtora metra głęboka, wykopana w ziemi i obłożona deszczułkami. Gromadziła się w niej woda, którą gotowałem. Miałem maszynkę spirytusową i zawsze zapas paliwa do niej. Ubikacja to była beczułka żelazna z pokrywą. Opróżniałem ją, jak była odwilż. Miałem łóżko do spania i pierzynę do przykrycia. Były półki na ścianach i wieszaki z rogów koziołków. Miałem zapasy jedzenia na zimę. Zamykałem się w bunkrze i z niego nie wychodziłem, żeby nie zostawiać śladów na śniegu.

Żył w lesie przez całe lata, bezpieka jednak o nim pamiętała. I udało się jej natrafić na ślad kryjówki Kiszki. Oto fragment raportu z ujęcia Andrzeja Kiszki:

Dnia 30 XII 1961 r. grupa operacyjna złożona z funkcjonariuszy MO penetrowała las państwowy Nadleśnictwa Huty Krzeszowskiej w celu odnalezienia miejsca ukrywania się Andrzeja Kiszki. Terenem przeszukania objęto dwa wzgórza. Po dwu i półgodzinnym poszukiwaniu, o godz. 17,10 natrafiono na bunkier, na jednym z wzgórz przyległym do łąk położonych nad rzeka Bicz. W czasie odkopywani zauważono, że dekiel zakrywający wejście do bunkra, niezauważony przedtem ze względu na zamaskowanie, podniósł się do góry i z otworu wychyliła się głowa mężczyzny usiłującego wyjść z bunkra. W tym czasie funkcjonariusze MO chwycili go za ręce i wyciągnęli na zewnątrz. Jednocześnie obezwładnili i rozbroili z posiadanej broni Zatrzymany usiłować wyrwać się trzymającym go funkcjonariuszom MO. Uspokoił się dopiero po założeniu kajdanek. Mężczyzna zapytany o personalia wyjaśnił, że nazywa się Andrzej Kiszka, s. Jana.

Po ujęciu jeden z milicjantów pocieszył Kiszkę: Kiszka, nie bój się, teraz nie wywożą na Sybir.

Andrzej Kiszka stanął przed sądem PRL. Skazano go na dożywotnie więzienie. Potem w wyniku amnestii wyrok łagodzono, z więzienia wyszedł w 1971 r. Osiedlił się w Szczecińskiem.

(fragmenty książki)

Dane techniczne: Autor:Dionizy Garbacz, Oprawa miękka, Rok wydania: 2017, Stron: 366, wymiary(mm): 140x205

CZAS WYKLĘTYCH. PRZECIWKO SOWIECKIEMU ZNIEWOLENIU Dionizy Garbacz

Nie wiadomo, ilu ich było, ale trzymali w szachu uzbrojoną bezpiekę do późnych lat pięćdziesiątych. Słuch miał o nich zaginąć na zawsze. Przetrwali w ludzkiej pamięci. Wielu z nich za ideę wolnego państwa oddało życie. W dużej części nie mają nawet grobów. Dlatego każde o nich wspomnienie jest dziś tak cenne – przekonuje autor książki. Dionizy Garbacz jest stalowowolaninem, książka ukazała się dzięki finansowemu wsparciu miasta Stalowa Wola, więc traktuje o antykomunistycznym podziemiu z rejonu dzisiejszego północnego Podkarpacia; od Leżajska, przez Nisko po Stalową Wolę. W rejonie tym toczyły się regularne bitwy z NKWD, a potem krwawe potyczki z rodzimą bezpieką. Dnia 6 maja 1945 r. sołdaci z Armii Czerwonej rzucili się w pościg za dezerterami z LWP, którzy uciekli do „leśnych”. Trzy oddziały Narodowej Organizacji Wojskowej zatrzymały sowiecki pościg pod Kuryłówką. Żołnierze „Majki” (Stanisław Pelczar), „Wołyniaka” (Józef Zadzierski) i „Radwana” (Bronisław Gliniak) wzięły w kleszcze uzbrojonych w tankietki czerwonoarmistów.

Obławę w Lasach Janowskich na grupę Adama Kusza "Garbatego" przeprowadziło wojsko KBW przy udziale UB. Obława zaczęła się o piątej rano 19 sierpnia 1950 r. Trwała w sumie cztery dni. W jej wyniku zostali zabici dowódca oddziału partyzanckiego Adam Kusz "Garbaty", Władysław Ożga "Bór", Andrzej Dziura "Stach", "Stryj" Wiktor Pudełko "Wiktor", Stanisław Bielecki "Kazik". W Zarzeczu w zasadzce przygotowanej przez UB w domu Marutów 20 sierpnia został ciężko ranny zastępca Kusza Tadeusz Haliniak "Opium", który następnego dnia zmarł w szpitalu w Nisku.

Jak podaje raport UB, w czasie obławy KBW poniosło następujące straty: trzech żołnierzy ciężko rannych (zmarli), siedmiu rannych, w tym jeden oficer. W tym samym raporcie napisano: Brak dyscypliny ognia, co mogło powodować, że ranni żołnierze mogli być od swoich.

W 1952 r. zginęli następni towarzysze walki Kiszki: w kwietniu Stanisław Łukasz "Marciniak" w Wólce Ratajskiej, Józef Kłyś "Rejonowy" 13 listopada we wsi Piłatka. W 1953 r. Kiszka postanowił ukrywać się w lesie.

Jak relacjonował po latach:

Bunkier zbudowałem w gęstym lesie między Hutą Krzeszowską a wioską Ciosmy, na małym wzgórzu porośniętym sosnami i świerkami. Zrobiłem go przy pomocy dwóch pewnych ludzi. Oni już nie żyją. Najpierw przygotowaliśmy materiał: bale świerkowe, papę. W nocy wykopaliśmy dół. Powała została zrobiona z bali, na nie położona papa, żeby nie przemakało. Na bunkrze posadziłem świerki. Wchodziło się przez otwieraną od wewnątrz klapę, na której rósł mech, tak że nic nie było widać. Do środka schodziło się po schodkach. W bunkrze można było stać, miał ze dwa metry wysokości. Z deszczułek zrobiłem dwa wywietrzniki na wywiew i nawiew, żeby przepływało świeże powietrze: było więc czym oddychać i mogła się palić lampa naftowa. Wywietrzniki były dobrze zamaskowane, pod pniem drzewa, nie było ich widać. W środku była studzienka, z półtora metra głęboka, wykopana w ziemi i obłożona deszczułkami. Gromadziła się w niej woda, którą gotowałem. Miałem maszynkę spirytusową i zawsze zapas paliwa do niej. Ubikacja to była beczułka żelazna z pokrywą. Opróżniałem ją, jak była odwilż. Miałem łóżko do spania i pierzynę do przykrycia. Były półki na ścianach i wieszaki z rogów koziołków. Miałem zapasy jedzenia na zimę. Zamykałem się w bunkrze i z niego nie wychodziłem, żeby nie zostawiać śladów na śniegu.

Żył w lesie przez całe lata, bezpieka jednak o nim pamiętała. I udało się jej natrafić na ślad kryjówki Kiszki. Oto fragment raportu z ujęcia Andrzeja Kiszki:

Dnia 30 XII 1961 r. grupa operacyjna złożona z funkcjonariuszy MO penetrowała las państwowy Nadleśnictwa Huty Krzeszowskiej w celu odnalezienia miejsca ukrywania się Andrzeja Kiszki. Terenem przeszukania objęto dwa wzgórza. Po dwu i półgodzinnym poszukiwaniu, o godz. 17,10 natrafiono na bunkier, na jednym z wzgórz przyległym do łąk położonych nad rzeka Bicz. W czasie odkopywani zauważono, że dekiel zakrywający wejście do bunkra, niezauważony przedtem ze względu na zamaskowanie, podniósł się do góry i z otworu wychyliła się głowa mężczyzny usiłującego wyjść z bunkra. W tym czasie funkcjonariusze MO chwycili go za ręce i wyciągnęli na zewnątrz. Jednocześnie obezwładnili i rozbroili z posiadanej broni Zatrzymany usiłować wyrwać się trzymającym go funkcjonariuszom MO. Uspokoił się dopiero po założeniu kajdanek. Mężczyzna zapytany o personalia wyjaśnił, że nazywa się Andrzej Kiszka, s. Jana.

Po ujęciu jeden z milicjantów pocieszył Kiszkę: Kiszka, nie bój się, teraz nie wywożą na Sybir.

Andrzej Kiszka stanął przed sądem PRL. Skazano go na dożywotnie więzienie. Potem w wyniku amnestii wyrok łagodzono, z więzienia wyszedł w 1971 r. Osiedlił się w Szczecińskiem.

(fragmenty książki)

Dane techniczne: Autor:Dionizy Garbacz, Oprawa twarda, Rok wydania: 2017, Stron: 328, wymiary(mm): 140x205

CZERWONA ŚMIERĆ CZYLI NARODZINY PRL-U Skarbimir Socha Jaskółka

Książka Skarbimira Sochy wprowadza nas w świat wydawałoby się, miniony - pierwszych lat powojennych. Jednakże reperkusje tamtego okresu okazały się dla Polski tak tragiczne, że nie jest to tylko historia. Prawie półwiekowe panowanie komunizmu na ziemiach polskich od­cisnęło na naszej nie tylko przeszłości, ale też teraźniejszości niezatarte piętno. Ponadto, co najważniejsze, skutki tym wywołane zaciążą także na następnych pokoleniach.

Dane techniczne: Autor: Skarbimir Socha Jaskółka, Oprawa miękka, Rok wydania: 2017, Stron: 440, wymiary(mm): 165x240

CZŁOWIEK Z PARAWANEM Andrzej Strzelecki

Andrzej Strzelecki – aktor, reżyser, autor sztuk teatralnych, rektor Akademii Teatralnej i golfista napisał książkę przygodową. O własnych przygodach. To, że – z racji swoich licznych zawodowych aktywności – nieustannie obraca się on wśród ludzi bardzo znanych i uznanych, nie zasługiwałoby na wzmiankę, gdyby nie sposób, w jaki autor postrzega siebie i innych. Jest w tej książce autoironia, poczucie humoru i dobry duch, który unosząc się nad opowieściami i anegdotami, podpowiada jak można zmagać się z upływem czasu w pastelowych kolorach i w tonacji dur, nie moll.

Pisanie… pisaniu… pisaniem… Mam wrażenie, że piszą wszyscy, a kto nie pisze – hop, hop, hop – ten jest trąba. Czytanie… czytaniem… czytaniu… Mam wrażenie, że nikt nie czyta, a kto czyta – hop, hop, hop – ten jest trąba potrójna. Z rzeczy potrójnych lubię miód pitny oraz triangiel, co robi plim w orkiestrze, a także jedną Szwedkę, przedstawicielkę kraju trzech koron i tajemnicę Trójkąta Bermudzkiego, w którym się znika bez wieści. Aby nie zniknąć bez wieści całkiem, książkę niniejszą napisałem i ulokowałem ją w butelce Iskier w nadziei, że nim ją pożre głupawy rekin, dotrze ona na jakiś ląd niebezludny. Smacznego…

Andrzej Strzelecki

Dane techniczne: Autor: Andrzej Strzelecki Oprawa twarda Rok wydania: 2016, Stron: 300, Wymiary (mm) : 125x195

Ostatni gaszą światło - ten gorzki żart opisujący, co stałoby się po otwarciu granic, powtarzano często w PRL. Gdy granice przestały pełnić rolę kordonu nas od świata zewnętrznego, z szans na lepsze życie poza Polską skorzystały miliony obywateli Rzeczpospolitej. Jak się odnaleźli w nowej sytuacji? Co zyskali, co - być może stracili?

Autorka odnalazła ludzi, którzy jako dzieci przez Sybir trafili po wojnie do Nowej Zelandii i tam już zostali na zawsze. Spotkała Polaków, którzy od pokoleń mieszkają w Baku, Erewaniu, Wilnie, Lwowie, Daugavpils, czyli Dyneburgu na Łotwie albo w polskiej wsi w Rumunii. W "Długiej podróży poślubnej" można też przeczytać o Polkach, które na studiach w Polsce poznały Palestyńczyków i Kurdów i Jordańczyków, wyszły za nich za mąż i wyjechały na Bliski Wschód.

Barbara Szczepuła opisuje w swoich znakomitych reportażach nie tylko polskich lekarzy, którzy leczą szejków w Arabii Saudyjskiej, architektów projektujących rezydencje w Wielkiej Brytanii, inżynierów -budowniczych sztucznych wysp w Dubaju, milionerów z Doliny krzemowej i Australii. Są tu też kobiety, które zmieniają pampersy staruszkom oraz dziewczyny i chłopcy pracujący na "zmywakach". Opowieści często przejmujące, czasem zabawne, zawsze pisane są z wielką życzliwością dla ludzi.


Barbara Szczepuła - dziennikarka i reportażystka. Jej głośna książkę "Dziadek w Wermachcie", opisująca losy gdańszczan, Kaszubów, Kociewiaków wcielanych w latach II wojny światowej do armii niemieckiej, wyróżniło w roku 2007 jury Nagrody Głównej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Za najlepszą książkę 2004 roku został uznany przez czytelników Dziennika Bałtyckiego jej zbiór reportaży "Przystanek Politechnika".
"Kod Heweliusza" (2006) to jak napisał Stefan Chwin - "...konstelacja gdańskich losów sięgających od Władywostoku do Gibraltaru i Nowego Jorku. Jak w pryzmacie załamuje się w niej historia Polski i świat ostatniego stulecia". Książka otrzymała nagrodę prezydenta Gdańska.

DUNKIERKA. SUKCES OPERACJI "DYNAMO" Edward Keble Chatterton

Operacja „Dynamo” ‒ „cud Dunkierki”, który przesądził o losach wojny

27 maja 1940 roku wynik bitwy o Francję był już przesądzony. Wówczas to rozpoczęła się jedna z największych operacji II wojny światowej: ewakuacja spod Dunkierki.

Przez kolejne dziewięć dni, sformowana naprędce armada najrozmaitszych statków i okrętów ocaliła blisko 340 tys. żołnierzy sił sprzymierzonych. Przewiozła ich przez kanał La Manche i sprowadziła bezpiecznie z powrotem do Anglii.

Wspomnienia tamtych wydarzeń są wciąż żywe w pamięci Brytyjczyków. Jednak przy całym zaangażowaniu Królewskiej Marynarki Wojennej, marynarki handlowej oraz innych armatorów z Wysp Brytyjskich, wkład pozostałych zaangażowanych nacji ‒ Francuzów, Holendrów czy Belgów ‒ pozostaje niedoceniony. Podobnie zresztą jak znaczenie działań obronnych w Calais, Lille czy Amiens, które skutecznie odciągnęły uwagę Niemców od Dunkierki.

Książka Chattertona to nie jedna, a wiele opowieści, ukazujących ówczesne wydarzenia z różnej perspektywy. Dopiero splot rozmaitych faktów i relacji pozwala ujrzeć je w pełnym wymiarze. Z kolei przytaczane dokumenty z epoki wskazują, że pewne zdarzenia widziano i oceniano na bieżąco inaczej, często w opozycji do późniejszej wiedzy.

Autor opisuje „cud Dunkierki” okiem zapalonego żeglarza i byłego żołnierza. Relacjonuje go na gorąco, bo zaraz po zakończonej sukcesem operacji. W przystępny i rzetelny sposób przedstawia wnikliwie obraz zdarzeń, tętniący wciąż żywymi emocjami. Chattertona bulwersuje zdrada belgijskiego króla Leopolda II wobec aliantów. Jasno wyraża swą pogardę dla niemieckich ataków na wyraźnie oznakowane statki pasażerskie. Emanuje dumą z postawy cywilów, którzy, nieustraszeni, ruszyli praktycznie bezbronni w strefę walk.

Edward Keble Chatterton (1878‒1944) był żeglarzem, a także uznanym pisarzem z Sheffield. Jego podróże przez kanał La Manche, do Holandii, wokół basenu Morza Śródziemnego stały się tematem wielu książek i artykułów.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do ochotniczej rezerwy Królewskiej Marynarki Wojennej, gdzie dowodził flotyllą kutrów. Służbę zakończył w roku 1919 w stopniu komandora podporucznika.

W międzywojniu pisał książki o modelarstwie, powieści dla młodzieży oraz historie rozgrywające się na morzach. Od roku 1939 skupił się wyłącznie na tematyce II wojny światowej.

Dane techniczne: Autor: Edward Keble Chatterton, oprawa miękka, Rok wydania: 2017, Stron: 304, wymiary(mm): 145x205,

Stanisław Grochowiak ma swoją dobrą i złą legendę. Dobra ukazuje go jako niekwestionowanego przywódcę pokolenia Współczesności, charyzmatycznego redaktora naczelnego, opiekuna młodych poetów, człowieka renesansu, wybitnego twórcę, wspaniałego przyjaciela. Zła mówi o jego chorobie alkoholowej, manieryczności i sztucznych stylizacjach jego wierszy, wygórowanych ambicjach pisarza i żądzy władzy, koniunkturalizmie. We wspomnieniach występuje raz jako człowiek, którego karierę zwichnięto w szczytowym jej momencie, raz jako "pieszczoch władzy".

Niniejsza książka próbuje przybliżyć postać wybitnego polskiego poety, który - pomimo uznanej przez historyków literatury wartości jego dzieła - przebywa nadal w "literackim czyśćcu".

Wśród autorów zamieszczonych w książce wspomnień znajdują się przyjaciele-pisarze, postaci reprezentujące środowisko artystyczne lat 60. i 70. oraz osoby związane z Grochowiakiem więzami rodzinnymi i emocjonalnymi. Wymieńmy kilka nazwisk: Roman Śliwonik, Ernest Bryll, Jerzy Krzysztoń, Marek Nowakowski, Erazm Ciołek, Anna Grochowiak, Andrzej Gronczewski.

Prezentowany tom przynosi zarówno złożony wielobarwny portret Stanisława Grochowiaka, jak i portret zbiorowy pokolenia twórców debiutujących około 1956 roku.

Książka ta nie jest - i nie miała być - pomnikiem Stanisława Grochowiaka. Nie ułatwi też prostych ocen pisarza. Jej największymi zaletami wydają się niepewność sądu i pytania, jakie pozostają po lekturze.